Carnaval en strand!

De laatste weken in Ecuador waren de fijnste!
In mijn vijfde week gaan we opnieuw naar Banos om carnaval te vieren. We maken eerst een stop in Latacunga en Ambato maar deze stadjes vallen een beetje tegen en we merken niet veel van het carnaval. Dus we trekken verder zuidwaarts en eens in Banos aangekomen begint een zware zoektocht naar een fatsoenlijk hostel. Bijna alles is volgeboekt want alle Ecuadorianen gaan met vakantie dit weekend. Balen maar uiteindelijk vinden we toch een leuk plekje en kunnen opgelucht onze rugzakken van onze schouders laten vallen. We boeken een tour om morgen te gaan raften. 's Avonds koken we zelf en leren een paar jongens kennen die ook in de hostel slapen. We gaan samen uit en worden onderweg bespoten met veeeeel schuim en water. Dit is dus hoe ze in Ecuador carnaval vieren en ik vind dit veel plezanter dan in Belgie! We dansen weer volop de hele avond, ik begin er meer en meer van te houden!

De volgende dag gaan we rafter, spannend! Ik ben mijn bikini wel in Quito vergeten dus besluit gewoon in zwart ondergoed te gaan. Gelukkig liggen er een paar wetsuits klaar en trek ik er snel eentje aan alvorens we het water ingaan. Onze gids een toffe, brede bonk en hij is enorm enthousiast! Ik heb een beetje schrik maar dat blijkt uiteindelijk nergens voor nodig want we blijken een goed team te zijn en er valt niemand uit de boot. Een paar mensen wel halverwege maar we konden ze steeds op tijd redden. Raften is super maar je wordt er wel kletsnat en verkouden van! Op het einde van de activiteit gaat de gids op de rand van de boot staan en doet een achterwaartse salto! Dan kleden we ons om op de bus en eten een lekkere lunch in een lokaal restaurantje. 's Avonds wordt Coralie echter ziek en besluiten we bij haar te blijven. Maar Marthe en ik vervelen ons na een tijdje dus besluiten wat rond te gaan wandelen, zonder geld. En we beklagen ons dat we geen geld bij hebben om een schuimspuitbus te kopen want nu zijn we echt weerloze slachtoffers aangezien de meesten het echt op toeristen hebben gemunt. We gaan naar een concertje van Americo. Wat jammer dat we zijn liedjes niet kennen want iedereen zingt luidkeels mee. Dan lopen we verder het centrum in waar we Christian tegenkomen die met een ei en bloem bekogeld werd. We komen doornat en met rooddoorlopen ogen (van het schuim weliswaar) terug in het hostel aan.

De volgende dag gaan we paardrijden in de bergen. Aangezien ik het meeste ervaring heb, krijg ik het hevigste paard. Ze zeggen mij dat dit paard altijd voorop moet lopen en dat het heel moeilijk stopt. Aiaiaiai, ik zet mij dan maar op kop en gelukkig weet het paard de weg zo goed als vanbuiten en hoef ik maar een paar keer bij te sturen wanneer het zich toch even van richting vergist. Ik voel mij wel stoer op dit paard, teugels in 1 hand en voeten uit de stijgbeugels, in galop over de bergpaden. Het is veel toffer dan ik dacht! Na 2 uur keren we terug en gaan Cecile en Marthe terug naar Quito want ze hebben morgen terug les. Coralie, Leonie en ik hebben echter nog een vrije dag en besluiten te blijven omdat Coralie nog steeds te ziek is om een 5 uur durende busrit te doorstaan.

Helaas wordt diezelfde nacht ook Leonie ziek en besluiten we al vroeg naar Quito te gaan waar ze in hun eigen bed tegoei kunnen uitzieken.

De laatste weken geraak ik goed ingewerkt in mijn project, mag zelf allerlei activiteiten organiseren voor de kindjes en ik leer ze allemaal een beetje beter kennen. Helaas moest ik ook afscheid van hen nemen mijn laatste week in het project. Ze vertelden mij donderdag al dat ze een kaartje voor mij gingen maken dus ik dacht "Oh wat lief, een kaartje met al hun namen erop!". Maar neen, vrijdag krijg ik een kaartje en een hele dikke knuffel van elk kindje apart. 25 in totaal dus, hoe moet ik dat nog in mijn backpack proppen?! Ik ben blij dat ik lekstokken heb gekocht die ik hen als bedankje kan geven. We nemen nog snel wat foto's samen en dan is het tijd om te gaan.

Op vrijdagavond moet ik ook van mijn gastgezin afscheid nemen. Ik dacht dat dit wel zou meevallen maar wanneer mijn gastmama een paar traantjes laat, krijg ik het toch ook even een beetje moeilijk. Het is zo'n schatje, ik ga haar missen. Ik bedank hen met een doos ferrero rocher en moet dan naar de school gaan want ik vertrek vanavond naar de kust met Leonie en Coralie.

We nemen de nachtbus om 11u en komen in Canoa aan rond 5u 's morgens. Waauw, niets kunnen slapen op de bus met al die hobbelwegen hier.. Doodmoe bel ik Sofie, die met een dikke zucht en stil stemmetje opneemt. Ze woont nu in Canoa en komt ons aan de bushalte oppikken. Superlief want het is echt onmenselijk vroeg! Ze toont ons de weg naar het strand waar we een hostel vinden en ons snel installeren. Dan is het tijd voor ontbijt in een strandhutje. Nog maar weinig leven in deze vroege uurtjes maar er is een bodyboardcompetitie vandaag dus er liggen toch al een paar mannen in het water. Ik wist niet eens dat dit een echte sport was want ik dacht dat enkel kinderen het deden, oeps. 's Middags eten we ceviche en leren we Mai, een meisje van op school die nu in Canoa woont, haar lokale boyfriend kennen. Het is een surfer natuurlijk, het loopt er hier vol van! Het wordt een luie namiddag op het strand. Ik smeer mij goed in mijn factor 50 maar vergeet toch wel mijn voeten zeker! Pijnlijk rood en met het zand en slippers doet het extra pijn, verdorie!

's Avonds eten we een lekkere hamburger in de Surfshak en het is happy hour dus we drinken een supergrote, lekkere maar zware cocktail. Hierna zijn we wel in the mood voor een feestje. We hebben geluk want zaterdagavond is feestavond in Canoa. Mai's vriend brengt zijn vrienden ook mee. 't Is zalig, blootvoets dansen in het frisse zand met jongens die ook graag en goed dansen! Coralie en ik gaan een luchtje scheppen en wanneer we terugkomen blijkt er een gevecht geweest te zijn tussen Mai's vriend en zijn neef. Ze zijn dus naar huis gegaan en ook Sofie en Leonie gaan slapen. Coralie en ik gaan nog even door maar geven na een uurtje met zere voeten en doodmoe toch ook op!

Mai's vriend heeft zondag voor ons een boottocht geregeld naar een afgelegen strand. Het is echt een primitieve vissersboot met een motor die je eraf kan halen. Maar de golven vallen goed mee dus er verdrinkt niemand, fieuw! Onderweg spotten we een paar dolfijnen en 1 van de jongens speelt gitaar en zingt een liedje. Wanneer we aankomen, liggen de meisjes zich neer op het strand terwijl de jongens wat verderop gaan zitten en ons in het oog houden. Beetje vreemd, het lijken wel bodyguards. Het wordt weer een rustige namiddag en tegen de avond gaan we op zoek naar apen. Het pad naar het woud blijkt echter totaal dichtgegroeid te zijn en de jongens hebben hun machetes niet bij dus we keren een beetje teleurgesteld terug. Wanneer de jongens de boot terug int het water willen leggen (ze doen dit met stammetjes onder de boot om deze zo het water in te rollen), blijkt dit niet zo simpel te zijn want het ligt er vol met rotsen. We vragen of ze hulp nodig hebben maar ze lachen ons uit, zo macho! Uiteindelijk geraken we toch terug en gaan vroeg slapen want morgen trekken we verder naar Manta.