Al een maand!

In mijn vierde week hier kan ik eindelijk voor echt beginnen te werken in mijn project. Ik had er een beetje schrik voor omdat het allemaal arme kinderen uit een nogal ruige buurt zijn. Maar ze hebben betere manieren dan de kinderen in Belgie! Ik word iedere middag door al mijn kleine debbers begroet met een enthousiaste knuffel. Wanneer je ze helpt of iets geeft, zeggen ze steeds enorm beleefd 'danku Marjon'. Het valt dus heel goed mee!

Elke dag doen we andere activiteiten:
- maandag: voorlezen, huiswerk maken en een film kijken
- dinsdag: dansen, huiswerk maken en naar de speeltuin
- woensdag: voorlezen, knutselen en huiswerk maken
- donderdag: pannenkoeken gebakken voor 50 kinderen, geen makkelijke klus maar gelukkig had ik al wat oefening gehad door bij Allerheiligen elk jaar een hoop pannenkoeken voor de hele familie te bakken.
- vrijdag: weer naar de speeltuin en spelletjes spelen

De kinderen werken goed mee, al zitten er een paar ambetanterikskes tussen. Maar dat is natuurlijk onvermijdelijk. Ik heb het wat moeilijk om streng te zijn en mij kwaad te maken maar als het echt nodig is, kan ik het wel opbrengen.

Mijn Spaans gaat er ook hier weer een beetje op vooruit. De kinderen leren mij rijmpjes en liedjes. Ze vinden het grappig als ik iets verkeerd zeg dus wanneer ze naar elkaar kijken en lachen weet ik wel hoelaat het is en vraag ik hen om mij te verbeteren.

Woensdagavond zijn we uitgegaan. We gingen naar Ladies Night waar je als meisje gratis drank kan krijgen. Helaas komen we erg laat aan maar ik kan nog 1 gratis cocktail bemachtigen, hoezee! De dj draait bekende Engelstalige maar ook latinohits. Een goeie mix naar mijn mening. We dansen tot half 1 en dan pak ik samen met Caity een taxi naar huis. Geslaagde avond!

Op vrijdag ben ik met Jana, die weer een paar dagen in Quito is, naar de cinema geweest. Ze wou een film gaan kijken die ze misschien in haar thesis kan verwerken. Wanneer we de filmzaal binnengaan, merk ik dat het een eerder een documentaire dan een film is en denk ik 'Oei ik hoop dat het niet te saai is'. En gelukkig was het dat niet. Het ging over urbanisatie in verschillende grootsteden in de wereld, o.a. Quito, New York, Stuttgart, ... met grappige commentaren van architechten en burgemeesters. Echt een aanrader voor architectuurstudenten (daarmee doel ik natuurlijk op Maxime en Yentl, de film heet 'Urbanised'). Na de film volgt er nog een forum waarin architecten en publiek aan het woord komen en hun gedachten kwijt kunnen. Hierna willen we graag een pintje drinken maar tot onze complete verbazing serveren ze geen alcohol het weekend van de verkiezingen. Rare jongens, die Ecuadorianen!

Op zaterdag schiet ik om 7u15 wakker, paniek! Ik moet om half 8 in de school zijn om naar Quilotoa te vertrekken. Ik wurm mij snel in mijn kleren en spurt naar de straat om een taxi te pakken. Gelukkig komt er al snel eentje voorbij. Ik stuur Cecile een berichtje of ze de boel wat kan rekken tot ik aan de school geraak en dit heeft ze goed gedaan want wanneer ik om 7u40 aan de school aankom staat iedereen gelukkig nog te wachten. Een beetje beschaamd maar vooral opgelucht stap ik het minibusje op en we vertrekken op weg. Onderweg maken we enkele stops: een zicht over quito, een lokale markt, een canyon, een indianenhut en een kunstgalerijtje.

Allemaal wel interessant maar ik verheug me al op Quilotoa. Wanneer we op bestemming aankomen worden mijn verwachtingen ingelost: een prachtig turquoise meer in het midden van een vulkaankrater, indrukwekkend! We konden kiezen: ofwel doen we een wandeling een stukje rondom de krater ofwel dalen we af naar het meer. We kozen allemaal voor de laatste optie die ook de moeilijkste bleek. De gids gaf ons 2 uur om naar onderen en weer naar boven te komen en hijzelf bleef wijselijk daarboven op ons wachten. De voorbije dagen hadden we al veel waarschuwingen gekregen dat het klimmen terug naar boven enorm zwaar is. De afdaling begint echter goed met een paar trappen maar dit is echt misleidend want wat volgt is een steile afdaling op losse zand en stenen. Blij dat ik mijn stevige wandelschoenen heb aangedaan! Na een halfuur voorzichtig afdalen komen we aan aan het meer. Hier eten we onze lunch en rusten wat uit op het kleine strandje aan het meer.

Daarna bereiden we onszelf voor op de klim die ons te wachten staat. Iedereen stemt ermee in deze te voet te doen in plaats van 10 dollar te betalen om op een ezeltje naar boven te worden gedragen. Amai, na een paar meter stijgen begin ik al te zweten en word ik al kortademig, je voelt de hoogte echt onmiddellijk! Na een 10 minuutjes stijgen geven de andere meisjes het al op en kiezen er toch voor een ezeltje als transport in te zetten. Ik heb gelukkig nog ietwat conditie ( waarschijnlijk van elke dag bijna 2 uur te wandelen in Quito ) en kan met de mannen mee. Ik neem wel regelmatig een pauze om mijn adem terug te vinden, een paar sipjes gatorade te drinken en zet dan weer door. Na een dikke 40 minuten puffen en zweten bereiken we met een hoofd zo rood als een tomaat de top van de krater, eindelijk! De mannen zijn trots op mij en ik toch ook een beetje op mezelf! Ik merk dat ik echt wel hou van dit soort trekkingen. Ook de trekking in de jungle in geheel andere omstandigheden (hoge temperatuur en vochtigheid) vond ik heel leuk. Op dat vlak zal ik dan toch een beetje op mijn papa lijken. Maar enkel op dat vlak ;)!

In een hostel boven aan de krater eten we een goedkope maar lekkere almuerzo en dan kruipen we weer in het minibusje om terug naar Quito te rijden. Op een gegeven moment komen we terecht op een nieuw aangelegde baan. De chauffeur negeert het bord 'Gevaar, gesloten weg' en rijdt gewoon rustig verder. Uiteindelijk blijkt de weg dood te lopen! Hij maakt rechtsomkeer en rijdt een brug op. Blijkt deze ook nog maar half af te zijn en gelukkig hebben we dit op tijd door en zijn we er niet vanaf gedonderd. Loco, die chauffeurs hier! We rijden dan maar heel diezelfde weg terug en komen uiteindelijk aan de autostade uit, hallelujah! Voor de rest geen obstakels meer tegengekomen en we komen heelhuids terug in Quito aan.

's Avonds wouden we iets gaan drinken maar we herinneren ons dat er geen alcohol wordt geschonken tijdens verkiezingsweekend! Ook in de winkel wordt het niet verkocht. We drinken dan maar de twee pintjes op die we nog in de frigo kunnen vinden. Elk een half glaasje bier, een grappig zicht. We besluiten er een rustig avondje van te maken en kijken een film op de laptop. Ik voel me juist alsof ik terug een rustig avondje op kot zit!

Zondag doe ik niets vermeldenswaardig. Er valt immers niet veel te doen in Quito op verkiezingsdag. Bijna alles is gesloten en reizen is ook zo goed als onmogelijk. Wanneer ik 's avonds terug thuiskom, is de hele familie op bezoek. Maria Dolores begroet mij op deze manier: 'Rodas ganó, Rodas ganó!!!' Ze is door het dolle heen en ook veel andere quiteños zijn heel blij met dit resultaat. De oppositie heeft de verkiezingen gewonnen. Je kan heel veel auto's horen toeteren op straat. Ik ben blij voor hen. We kijken samen naar de interviews met de nieuwe burgemeester en drinken thee en eten zoete broodjes. Maria Dolores en haar zus proberen mij te koppelen aan de zus haar zoon. Ze vragen hoe oud we zijn en wanneer hij 3 jaar ouder blijkt te zijn, lachen ze en zeggen ze dat dat precies goed is. Ik lach maar gewoon mee. Geen interesse in een relatie nu, ik ben hier over 3 weken alweer terug weg!

Groetjes thuis!