Allerlaatste week, het gaat te snel!

Maandag vertrekken we naar Manta en komen er na een lang busrit (gelukkig speelden ze een film die ik nog niet gezien had: Hunger Games 2) aan. Het busstation ziet er maar vuil uit en ik denk al 'Oei, dit gaat geen mooie plek zijn'. En ik krijg gelijk: het trekt heel er op de Spaanse kust, vol met hoge flatgebouwen en een brede boulevard aan het strand. Het is er erg toeristisch en de hostels zijn over het algemeen ook duur. Gelukkig vinden we na een tijdje zoeken toch nog iets goedkoops waar we onze spullen droppen en direct koers zetten naar het strand. Hier vindt er een zandgevecht plaats tussen Coralie en mij dat eindigt met zand in mijn mond (waarvoor dank Coralie)... 's Avonds koken we zelf in de keuken van het hostel, waar er normaal duidelijk geen gasten komen want deze is smerig en staat vol met allerlei spullen die niet in een keuken thuishoren. Achja, we maken spaghetti en eten deze, vergezeld van een paar biertjes, op. Fruitsla als dessert en dan vragen we waar we in Manta kunnen uitgaan vanavond. Ze zeggen ons dat de uitgaansbuurt maar een paar straten verderop is, maar wanneer we daar aankomen, is er nergens een feestje te bespeuren. We besluiten dan maar iets te drinken in een koffiehuisje en ook dit valt tegen, de chocomelk smaakt zuur! Waaauw, Manta valt hard tegen!

De volgende dag trekken we naar Puerto Lopez waar we een goedkoop hostel vinden en op een gedeelde kamer komen te liggen met een Hollander en Australier. We gaan naar het strand en namiddag wordt ik in de zee door iets blubberig gestoken. We waren eerst nog aan het grappen dat we kwallen aan onze voeten voelden dus wanneer ik echt gestoken werd, geloofden de anderen mij niet! Maar wanneer ze mij zien manken en mijn gezicht zien verkrampen, komen ze snel toegelopen om mij te ondersteunen. Met een bloedende voet en een gevoelloos been slepen ze mij mee naar een stradhutje waar de locals mij vertellen dat het een roggensteek is. We nemen een taximoto naar de dokter en die geeft mij een paar prikjes en laat kaarsenvet op mijn wonde druppen. Een ware marteling, het kaarsenvet doet meer pijn dan de steek zelf! Maar mijn been, dat koud geworden is door het roggengif, moet terug warm worden dus ik laat wat tranen van de pijn maar bijt op mijn tanden. Hierna laten ze mij gaan en keren we terug naar het hostel. De bazin vertelt mij dat roggen uiterst zeldzaam zijn aan de kust in Puerto Lopez. Wat een pech ik heb wel gehad zeg! Maar ze vertelt er wel bij dat een vriend van haar het ook gehad heeft en zijn voet in warm water liet weken waarna het veel beter werd. Het kaarsen vet was dus nergens voor nodig! Danku, Ecuadoriaanse dokters om mij voor niets zo te pijnigen! De bazin maakt mij een warm voetbadje klaar en zo zit ik in de zetel terwijl de anderen eten gaan halen. Gelukkig houden de Hollander en Australier mij gezelschap. Morgen gaan we naar Isla de la Plata. Ik hoop dat mijn voet dan beter is!

Chance! Mijn voet is veel beter en ik kan dus mee op de tour. We vertrekken al vroeg met de boot en een minimannetje/oompa loompa die onze gids blijkt te zijn. Ik zit naast hem op de boot en we babbelen een heel uur tot we aan het eiland aankomen. Hier doen we eerst een zware wandeling in de volle zon en komen onderweg een heleboel blue footed boobies tegen. Deze koddige vogels met hun blauwe voetjes en waggelpas zijn typisch voor de Galapagos eilanden en vandaar wordt dit mini-eiland minigalapagos genoemd. Vanop een klif aan de kust krijgen we een mooi zicht op vliegende boobies en zwevende fregatvogels. Na de wandeling, kruipen we terug in de boot en krijgen we een kleine lunch. We spotten schildpadden in het water en krijgen een uurtje om te snorkelen. Het water is echter ijskoud, de vissen zijn niet spectaculair (grijs en allemaal fel op elkaar lijkend) dus de meesten liggen na een kwartiertje al terug op de boot te zonnen. Na het snorkelen keren we terug naar Puerto Lopez. Het was een toffe dagtrip maar ik had er meer van verwacht. Het eiland draagt immers de bijnaam minigalapagos dus ik verwachte veeeel dieren en kreeg er weinig.. 's Avonds eten we Colombiaans, errug lekker!

De volgende morgen trekken we verder naar Montanita, HET feeststadje aan de Ecuadoriaanse kust. Wanneer we er aankomen vinden we gelukkig snel een hostel en verkennen het stadje. De straten staan vol met kraampjes waar je onder andere heerlijke milkshakes kan drinken en fruitslaatjes kan eten. We lopen er lang rond want Coralie stopt bij elk juwelenkraampje om naar ringen te kijken en er ook veel te kopen! De mensen hier zijn echt wel hippie en happy, ik vind het hier tof. Er zijn veel mensen op het strand en net als in Canoa ook weer veel surfers hier. 's Avonds gaan we naar een tattooshop want Sofie wil een vogeltje op haar pols. Ze is heel erg nerveus en ik moet haar handje vasthouden. Het is echt mooi gedaan en ze is er blij mee, hallellujah! Dit moet gevierd worden! We gaan naar Ladies Night en krijgen er gratis drank, weer straffe cocktails. Coralie en ik zijn weer de die hards en blijven tot de vroege uurtjes.

De volgende middag gaan we weer naar het strand en verbrand ik opnieuw terwijl ik de hele dag in de schaduw van een parasol heb gezeten. Coralie en ik drinken nog een milkshake en dan is het tijd voor mij om terug naar Quito te vertrekken, helaas! Bus naar Puerto Lopez en vandaaruit nachtbus naar Quito. Ik doe weer geen oog dicht want er zit een snurkende man naast mij..

Zaterdag hang ik de hele dag in de residentie van de school. Misschien wat gemeen om te zeggen, maar ik was blij dat Marthe ziek was want voor de rest was er niemand te bespeuren in de residentie. 's Middags gaan we naar de Basilica en beklimmen 1 van de torens op smalle, supersteile trapjes. Best akelig maar wat een mooi zicht van daarboven, zowel op de oude als de nieuwe stad. De rest van de dag kijken Marthe en ik films in de residentie.

Tegen 10 uur moet ik de residentie verlaten dus ik ga maar direct naar de luchthaven. Hier probeer ik te slapen maar de stoelen zijn enorm oncomfortabel dus ik slaag er weer niet in wat te rusten. Eerst een vlucht naar Miami, weer zonder slaap. In Miami duurt het meer dan een uur om door de douane (gelukkig geen norse maar een vriendelijke man deze keer) en bagagecheck te gaan. Ik vind het niet erg want zo hoef ik tenminste een uur minder te wachten. Vlucht naar Los Angeles verloopt vlot maar de bagage geraakt pas met een dik uur vertraging op de band en ik kom dus na een korte taxirit (gelukkig) heel laat bij mijn gastgezin aan. Een man draagt mijn bagage naar binnen en hij blijkt een Zwitserse student te zijn die ook in mijn gastgezin verblijft. Dan komt er nog een Japans meisje piepen en dus zijn we in totaal met 3 studenten wat natuurlijk toffer is dan enig kind te zijn. De gastouders zijn supervriendelijk en erg Amerikaans. De papa draagt een beige short en hemd en witte sportschoenen en sportsokken, how very american. Ik krijg al direct een bord met tortellini, pizza en chocolate chip cookies voorgeschoteld. ik denk bij mijzelf: 'YEP, I'm definetly in the States now!'